Dr. Jurgen Runge, Fellow kinder- & interventieradiologie, UMC Utrecht

Presentatie

De opkomst van interventieradiologie heeft een paradigmaverschuiving teweeggebracht binnen de zorg voor volwassen patiënten. Dagelijks profiteren talloze patiënten van minimaal-invasieve procedures als biopten, ablaties, drainages, veneuze toegang, embolisaties, PRG’s en thrombectomieën. Maar hoewel veel van deze procedures ook bij kinderen mogelijk zijn, blijft de praktijk achterlopen. Dergelijke procedures uitvoeren bij kinderen lijkt soms spannend, maar verschilt technisch relatief weinig van IR bij volwassen patiënten. Zeker, kinderinterventieradiologie kent zijn eigen unieke uitdagingen, onder meer de soms zeer kleine omvang van de patiënten (met dito weinig circulerend volume), de beperktere materiaalkeuze en het soms ontbreken van bewijskracht want minder en minder grote studies. De interactie met een ander type verwijzer (kinderartsen!) en met kleine kinderen en hun ouders geven bovendien een aanvullende dimensie aan het werk. Maar zulke uitdagingen halen het beste in ons naar boven, want ze vereisen de inventiviteit en het aanpassingsvermogen dat IR’s kenmerkt. Zo is er inmiddels een duidelijke rol van interventieradiologie bij vasculaire en biliaire complicaties post-levertransplantatie en bij de zorg voor kinderen met vasculaire malformaties.

We kunnen als interventieradiologen een grotere rol spelen in het verbeteren van de zorg voor onze jongste patiënten. Denk bijvoorbeeld aan een simpele thoraxdrain: een chirurgische drain is zo pijnlijk, dat vrijwel altijd ook een epiduraal geplaatst wordt! Of denk aan een gastrostomie: uit gerandomiseerd onderzoek blijkt geen verschil in complicatiepercentage tussen een radiologische of endoscopisch geplaatste gastrostomie bij kinderen. Percutane beeldgeleide abcesdrainage is inmiddels een no-brainer. Ook in de interventie oncologie zijn nog vele stappen te zetten: nog meer dan bij volwassen is de oncologische zorg voor kinderen sterk geprotocolleerd en worden interventieradiologische behandelingen als bail-out gezien in plaats van de “fourth pillar of cancer care”. Er komen gelukkig steeds meer initiatieven voor wereldwijde registries om de effecten en lagere complicatiepercentages van onze behandelingen bij kinderen met data te kunnen onderbouwen.

In deze lezing ga ik in op wat interventieradiologen voor neonaten, baby’s en kinderen kunnen betekenen en geef ik praktische tips om relatief veelvoorkomende procedures af te stemmen op onze jongste patiënten.